Nano i del në mbrojtje basketbollistit serb pas deklaratës së bujshme

Aktualitet

Nga Mustafa Nano

Ja një lajm interesant: Basketbollisti serb Nikolla Kaliniç, në një intervistë për gazetën serbe “Blic”, ka thënë mes të tjerave se “mjaft më me Kosovën, le të merremi vesh me shqiptarët dhe le të shohim përpara; lëri të tjerat, por nuk jemi as ata që ne kujtojmë se jemi, sot jemi një pikë e vogël dhe e parëndësishme në hartën e madhe të botës dhe në kundërshtim me ç’thuhet e besohet prej nacionalistëve, nuk jemi një popull qiellor, asnjëherë nuk kemi qenë”.

Siç shihet, nuk është se thotë ndonjë gjë kushedi se çfarë. E megjithatë në Serbi nuk janë të shumtë ata që i mendojnë, e aq më pak, ata që i thonë gjëra të tilla. Dhe është ky fakt që më së shumti e komprometon shoqërinë e sotme serbe: Pafuqia për të menduar, apo frika për të thënë, gjëra kaq të qarta, të kuptueshme, logjike, normale. Në këtë kuptim, basketbollisti Kaliniç meriton të duartrokitet e të përshëndetet. Meriton të përshëndetet që është mendjehapur, që ka guximin për t’iu kundërvënë histerive e paranojave nacionaliste në vendin e vet, e në përgjithësi për të thënë ca të vërteta të thjeshta e bazike që bien keq në veshin e shumicës, në mos në veshin e të tërëve, ndonëse për këtë i duhet të paguajë një kosto. Ka rrezik që të shpallet – ju kujtohet drama e Ibsenit? – “armik i popullit”.

Dhe Enver Robelli ka bërë mirë që ia ka sjellë lexuesit shqiptar këtë ngjarje. Mirëpo unë dyshoj që Robelli të ketë kapur moralin e kësaj fabule. Unë kam frikë se Robellit në këtë mes thjesht i ka pëlqyer fakti, që një serb denoncon sojin e vet. Ndodh shpesh mes nesh kjo gjë, apo jo? Ne kënaqemi pa masë kur marrim vesh se ndonjë serb mban qëndrime kritike ndaj establishmentit politiko-kulturor e ndaj shoqërisë së vendit të vet. Po kështu, edhe kur ndonjë grek është kritik ndaj marrëzive greke. Dhe këtë kënaqësi nuk e provojmë ngaqë na emocionon e vërteta, apo guximi për të thënë të vërtetën, guximi për të lënduar tabú të paprekshme, e në përgjithësi për të denoncuar fiksime e paragjykime kolektive. Jo, jo, ne kënaqemi që një serb apo grek bëhet medemek “antiserb” apo “antigrek”, ne kënaqemi, pasi kjo kritikë, në mendjen tonë, është një gjë që provon bindjen tonë se serbi është i lig, greku është i lig, ja, edhe vetë po e thonë, apo se vetëm shqiptari është i mirë. O sa mirë me qenë shqiptar!

Merr lajme ekskluzive në Whatsapp

Doni të informoheni të parët për lajme ekskluzive? Bashkohuni me grupin tonë në Whatsapp duke klikuar këtu.

Jam i prirur të besoj që Enver Robelli e ka mirëpritur këtë qëndrim të Kaliniçit bash për këtë arsye. Të ishte ndryshe, ai nuk do të kishte dalë publikisht – sa për të marrë një rast, ë? – për të shprehur ngazëllimin e vet prej gjestit të Xhakës e Shaqirit gjatë ndeshjes Serbi-Zvicër, përkundrazi, do ta kishte kritikuar këtë gjest krejt të pavend e provokativ, do ta kishte kritikuar me po atë disponim antinacionalist, që në këtë rast e ndihmon të pëlqejë Kaliniçin, do ta kishte denoncuar si një teatër që nuk ka fare lidhje me atdhedashurinë e patriotizmin, ose që të jem më konkret, nuk ka fare lidhje me çfarë Robelli ka pëlqyer kaq shumë te Kaliniçi. Veprimi i Kaliniçit nga njëra anë dhe ai i Xhakës e Shaqirit nga ana tjetër bien ndesh me njëri tjetrin. Nuk mund të ekzaltohesh prej të dyve. Mund të ekzaltohesh o prej njërit, o prej tjetrit. Prandaj Robelli, mendoje pak këtë punë!a

ME TE LEXUARAT